Antynomie dionizyjskości w „Bazilissie Teofanu” Tadeusza Micińskiego

Brzozowska, Sabina

doi:0031-0514

Pobierz

Tytuł: Antynomie dionizyjskości w „Bazilissie Teofanu” Tadeusza Micińskiego

Bibliografia:

1. S. Awierincew, Na skrzyżowaniu tradycji. (Szkice o literaturze i kulturze wczesnobizantyjskiej). Przeł., wstęp, noty biogr. D. Ulicka . Warszawa 1988.
2. E. Bieńkowska, Dwie twarze losu. Nietzsche i Norwid. Warszawa 1975.
3. Bizancjum. Wstęp do cywilizacji wschodniorzymskiej. Oprac. N. H. Baynes , H. S. L. B. Moss. Przeł. E. Zwolski . Warszawa 1964.
4. E. Boniecki, „Duch się we mnie wichrzy”. Tadeusz Miciński wobec zagadki człowieka. Warszawa 2000.
5. H. Buczyńska-Garewicz, Metafizyczne rozważania o czasie. Idea czasu w filozofii i literaturze. Kraków 2003.
6. S. Bułgakow, Ikona i kult ikony. Zarys dogmatyczny. Przeł. i oprac. H. Paprocki. Bydgoszcz 2002.
7. W. Burkert, Starożytne kulty misteryjne. Wstęp, przekład, oprac. K. Bielawski . Bydgoszcz 2001.
8. G. Colli, Po Nietzschem. Wstęp, przekład S. Kasprzysiak . Kraków 1994.
9. M. Cymborska-Leboda , Twórczość w kręgu mitu. Myśl estetyczno-filozoficzna i poetyka gatunków dramatycznych symbolistów rosyjskich. Lublin 1997, s. 16.
10. Dionizy Areopagita , O Imionach Bożych. W: Pisma teologiczne, imiona Boskie, teologia mistyczna. Przeł. E. Bułhak. Kraków 1997.
11. A. Dudek, Wizja kultury w twórczości Wiaczesława Iwanowa. Kraków 2000.
12. G. Durand, Wyobraźnia symboliczna. Przeł. C. Rowiński . Warszawa 1986.
13. M. Eliade, Historia wierzeń i idei religijnych. Przeł. S. Tokarski. T. 1. Warszawa 1988.
14. M. Eliade, Sacrum - mit - historia. Wybór esejów. Wybór, wstęp M. Czerwiński . Przeł. A. Tatarkiewicz . Warszawa 1993.
15. A. Faludy, Malarstwo bizantyjskie. Budapeszt-Warszawa 1984.
16. P. Florenski, Ikonostas iinne szkice. Przeł. Z. Podgórzec. Wstęp J. Nowosielski. Posłowie W. Panas. Kraków 1984.
17. H. Floryńska, Spadkobiercy Króla Ducha. O recepcji filozofii Słowackiego w światopoglądzie polskiego modernizmu. Wrocław 1976.
18. H. Floryńska, Zwiastun ekspresjonizmu. „Przegląd Humanistyczny” 1968, z. 1, s. 112-118.
19. J. G. Frazer, Złota gałąź. Przeł. H. Krzeczkowski . Warszawa 1996.
20. M. Głowiński, Maska Dionizosa. W: Mity przebrane. Dionizos, Narcyz, Prometeusz, Marchołt, labirynt. Kraków 1994.
21. R. Graves, Mity greckie. Przeł. H. Krzeczkowski. Wstęp A. Krawczuk. Warszawa 1982.
22. W. Gutowski, Chaos czy ład? (Symbolika reintegracji we wczesnej twórczości Tadeusza Micińskiego). W zb.: Studia o Tadeuszu Micińskim. Red. M. Podraza-Kwiatkowska. Kraków 1979.
23. W. Gutowski, Wprowadzenie do Xięgi Tajemnej. Studia o twórczości Tadeusza Micińskiego. Bydgoszcz 2002.
24. J. Hani, Symbolika świątyni chrześcijańskiej. Przeł. A. Q. Lavique. Kraków 1998.
25. H. W. Haussig, Historia kultury bizantyjskiej. Przeł. T. Zabłudowski. Warszawa 1980.
26. J. Illg, Przestrzeń inicjacji w powieściach Tadeusza Micińskiego. W zb.: W kręgu Młodej Polski. Prace ofiarowane Marii Podrazie-Kwiatkowskiej. Red. M. Stala, F. Ziejka. Kraków 2001.
27. W. Iwanow, Poezje. Oprac., wstęp S. Pollak. Warszawa 1985.
28. K. Kerényi, Dionizos. Archetyp życia niezniszczalnego. Przeł. I. Kania. Kraków 1997.
29. M. Kopij, Inspiracje nietzscheańskie u Tadeusza Micińskiego. W zb.: Friedrich Nietzsche i pisarze polscy. Red. W. Kunicki. Poznań 2002, s. 100.
30. J. Kott , Zjadanie bogów. Inowe eseje. Kraków 1999.
31. A. Krokiewicz, Studia orfickie. Warszawa 1947.
32. Księga imion świętych. Oprac. H. Fros, F. Sowa. T. 1. Kraków 1997.
33. E. Kuźma, Oksymoron jako gest semantyczny. W zb.: Studia o Tadeuszu Micińskim. Red. M. Podraza-Kwiatkowska. Kraków 1979.
34. B. Leśmian, Szkice literackie. Oprac., wstęp J. Trznadel. Warszawa 1959.
35. T. Linkner, Zanim skończyło się maskaradą. Ze studiów nad twórczością Tadeusza Micińskiego. Gdańsk 2003.
36. M. P. Markowski, Nietzsche. Filozofia interpretacji. Kraków 1997.
37. T. Meyer, Nietzsche und die Kunst. Tübingen 1991.
38. T. Miciński, Teatr - Świątynia. W zb.: Wśród mitów teatralnych Młodej Polski. Antologia. Oprac. I. Sławińska, S. Kruk. Warszawa 1966.
39. T. Miciński, W mrokach Złotego Pałacu, czyli Bazilissa Teofanu. Tragedia z dziejów Bizancjum X wieku. W: Utwory dramatyczne. T. 2. Wybór i oprac. T. Wróblewska. Kraków 1979.
40. F. Nietzsche, Narodziny tragedii, czyli hellenizm i pesymizm. Przeł. L. Staff. Kraków 2003.
41. M. Podraza-Kwiatkowska, Literatura Młodej Polski. Warszawa 1992.
42. M. Podraza-Kwiatkowska, Symbolizm i symbolika w poezji Młodej Polski. Kraków 1994.
43. H. Rahner, Mit grecki a ewangelie. W zb.: Biblia dzisiaj. Red. J. Kudasiewicz. Kraków 1969.
44. E. Rzewuska, O dramaturgii Tadeusza Micińskiego. Wrocław 1977.
45. R. Safranski, Nietzsche. Biografia myśli. Przeł. D. Stroińska. Posłowie Z. Kuderowicz. Warszawa 2003.
46. M. Siwiec, Orfeusz romantyków. Mit o Orfeuszu w twórczości Juliusza Słowackiego i Gérarda de Nerval w kontekście epoki. Kraków 2002.
47. Słownik grecko-polski. Red. Z. Abramowiczówna. T. 1. Warszawa 1958.
48. W. Stróżewski, O możliwości sacrum w sztuce. W zb.: Sacrum i sztuka. Oprac. N. Cieślińska. Kraków 1989.
49. R. Tutak, Przeciwstawienie: teatr a rytuał. „Dialog” 1978, z. 9, s. 119.
50. L. Uspienski, Teologia ikony. Przeł. i oprac. M. Żurowska. Poznań 1993.
51. A. Uspienski, W. M. Żywow, Car i Bóg. Semiotyczne aspekty sakralizacji monarchy w Rosji. Przeł., wstęp H. Paprocki . Warszawa 1992.
52. J. Wróbel, Misteria czasu. Problematyka temporalna Tadeusza Micińskiego. Kraków 1999.
53. T. Wróblewska, Przed premierą „Bazilissy Teofanu”. „Dialog” 1967, nr 7, s. 93.
54. F. Ziejka, Bizancjum Tadeusza Micińskiego. „ W mrokach Złotego Pałacu, czyli Bazilissa Teofanu ” w kontekście literatury europejskiej o tematyce bizantyjskiej. W zb.: Studia o Tadeuszu Micińskim. Red. M. Podraza-Kwiatkowska. Kraków 1979.
55. T. Zieliński, Religia starożytnej Grecji. Zarys ogólny. Religia hellenizmu. Wrocław 1991.
56. A. Ziołowicz , „Misteria polskie ”. Z problemów misteryjności w dramacie romantycznym i młodopolskim. Kraków 1996.