Umberto Eco : hybrydowe teksty, kłączowe narracje i ironia

Salwa, Piotr

doi:0031-0514

- ris
- BibTeX
- EndNote
- Csv

Umberto Eco : hybrydowe teksty, kłączowe narracje i ironia Salwa, Piotr

Object structure

Umberto Eco : hybrydowe teksty, kłączowe narracje i ironia

Pamiętnik Literacki, Z. 3 (2004)

Salwa, Piotr

Instytut Badań Literackich Polskiej Akademii Nauk

Warszawa

2004

Streszcz. ang. ; Zadanie finansowane przez Ministerstwo Nauki i Szkolnictwa Wyższego w ramach programu Działalność upowszechniająca naukę 2018-2019: "Pamiętnik Literacki" – zwiększenie potencjału naukowego, poziomu umiędzynarodowienia i stopnia oddziaływania pisma przez efektywne upowszechnianie w Internecie

Czasopismo/Artykuł

prace Umberta Eco ; tekst hybrydowy ; kłączowatość ; ironia ; Lector in fabula Eco ; komizm ; Imię róży Eco ; intertekstualność

1. G. Almansi, L’Ironie de l’ironie. „Documents de travail et pré-publications”. Université di Urbino, Centro Intemazionale di Semiotica e Linguistica, serie B, nr 84/85 (maggio-giugno 1979)
2. М. Васhtin, Estetyka twórczości słownej. Przeł. D. Uliсka. Oprac, przekładu i wstęp E. Czaplejewicz. Warszawa 1986.
3. D. Bertrand, Ironia i humor: dyskurs wywracający. W zb.: Humor europejski. Red. M. Abramowicz, D. Bertrand, T. Stróżyński. Lublin 1994.
4. W. Bolecki, Spójność tekstu (literackiego)jako konwencja. W zb.: Teoretycznoliterackie tematy i problemy. Red. J. Sławiński. Wrocław 1986, s. 149-174.
5. P. De Man, Pojęcie ironii. Przeł. A. Sosnowski. „Literatura na Świecie” 1999, nr 10/11, s. 7-38.
6. R. Dragunowa, Ironiczny aspekt intertekstualności. W zb.: Humor europejski. Red. M. Abramowicz, D. Bertrand, T. Stróżyński. Lublin 1994.
7. U. Eco, I limiti dell’interpretazione. Milano 1990.
8. U. Eсo, Il comico e la regola. „Alfabeta” 1981, nr 21, s. 5-6.
9. U. Eсo, Imię róży. Przeł. A. Szymanowski. Warszawa 1987.
10. U. Eco, Lector in fabula. Współdziałanie w interpretacji tekstów narracyjnych. Przeł. P. Salwa. Warszawa 1994.
11. U. Eco, Nowe średniowiecze. (1972). W: Semiologia życia codziennego. Warszawa 1998.
12. U. Eco, Sette anni di desiderio. Milano 1983.
13. Κ. Faliсka, Ironia i stereotyp u Villiers de l’Isle-Adam. W zb.: Humor europejski. Red. M. Abramowicz, D. Bertrand, T. Stróżyński. Lublin 1994.
14. A. Greimas, Du Sens. Paris 1970.
15. L. Hutсheon, Ironia, satyra, parodia - o ironii w ujęciu pragmatycznym. Przeł. K. Górska. „Pamiętnik Literacki” 1986, z. 1, s. 331-350.
16. L. Hutсheon, Ironie et parodie: stratégie et structure. „Poétique” 36 (1978)
17. E. Hutchens, The Identification of Irony. „English Literary History” t. 27 (1960), nr 4, s. 352-363.
18. Ironia. Red. M. Głowiński. Gdańsk 2002.
19. S. Kierkegaard, O pojęciu ironii. Przeł. A. Djakowska. Warszawa 1999.
20. E. Lommatzsch, Beiträge zur älteren italienischen Volksdichtung. Untersuchungen und Texte. Berlin 1959.
21. Μ. Mizzau, L'ironia. La contraddizione consentita. Milano 1984.
22. L. Olbrechts-Tyteca, Le Comique du discours. Bruxelles 1974.
23. D. Ostaszewska, E. Sławkowa, Kontekst rozważania w strukturze tekstu. (Analiza funkcjonalno-strukturalna). W zb.: Tekst i jego odmiany. Red. T. Dobrzyńska. Warszawa 1996, s. 7-18.
24. I. Passi, Powaga śmieszności. Przeł. K. Minczewa-Gospodarek. Warszawa 1980.
25. L. Pirandello, L’umorismo. Milano 1992.
26. G. Prince, Narrative Pragmatics. Message and Point. „Poetics” 12 (1983), s. 527-536.
27. L. Rossi, Ironia e parodia nel „Decameron”. W zb.: La novella italiana. Atti del Convegno di Caprarola. T. 1. Roma 1989.
28. J. Searle, Status logiczny wypowiedzi fikcyjnej. Przeł. H. Buczyńska-Garewicz. „Pamiętnik Literacki” 1980, z. 2, s. 307-319.
29. G. Serсambi, Novelle. Nuovo testo critico con studio introduttivo e note. Ed. G. Siniсropi. Firenze 1995.
30. D. Sperbera, D. Wilson, Ironia a rozróżnienie między użyciem a przywołaniem. Przeł. M. B. Fedewiсz. „Pamiętnik Literacki” 1986, z. 1, s. 265-288.
31. Studia z teorii literatury. Archiwum przekładów „ Pamiętnika Literackiego". II. Red. K. Bartoszyński, M. Głowiński, H. Markiewicz. Wrocław 1988.